Georges Simenon was een Belgisch schrijver die vooral bekend is geworden door zijn reeksen detective-vertellingen met het personage Hercule Poirot. Zijn boeken zijn opgenomen in de canon van detective-literatuur en hebben een grote invloed gehad op de ontwikkeling van het genre. Maar hoe kan je een film maken uit Simenon’s werken? In deze artikelen zullen we proberen om te bepalen of dit goed is gedaan, en welke consequenties dit heeft voor de verhouding tussen film en literatuur.

De moeilijke taak

Een van de grootste uitdagingen bij het opnemen van een Simenon-boek in een film is dat het complexe personage van Hercule Poirot moeilijk te vertalen valt naar een visuele vertaling. Het personage is een mix van intelligentie, observatief talent en persoonlijke charme die moeilijk te verwezenlijken wordt in een beperkte film-tijd. In de film “Murder on the Orient Express” (1974) kan we zien hoe dit probleem wordt opgelost door de acteur Albert Finney, die Poirot personificeert, door zijn eigen persoonlijkheid en charme te gebruiken om het karakter te verwezenlijken. In andere films is dit moeilijker gelukt, zoals in “Death on the Nile” (1978) waar de acteur Alastair Sim een meer traditioneel personage speelt.

De moeilijke taak: de toneleffecten

Verder is het ook moeilijk om de toneleffecten van een Simenon-boek op te nemen in een film. De boeken zijn vooral gebaseerd op de misdaad-geschiedenis, maar ook wel uitgaan over sociale kwesties en moreele onderwerpen als racisme, sexism en klassenstrijd. In de film “Casse Noire” (2007) kan we zien hoe dit lastig is om in een visuele vertaling te vertalen, aangezien het hoofddoelwit Poirot niet kan uitdrukken wat hij voelt of denkt over deze onderwerpen.

De moeilijke taak: de boodschap

Verder is het ook moeilijk om de boodschap van een Simenon-boek op te nemen in een film. De boeken zijn vooral gebaseerd op de moeilijke kwesties die Poirot moet stellen en oplossen, maar ook wel uitgaan over meer personale onderwerpen als liefde en schuldgevoelens. In de film “De Zon van de Zee” (2018) kan we zien hoe dit lastig is om in een visuele vertaling te vertalen, aangezien het hoofddoelwit Poirot niet kan uitdrukken wat hij voelt over zijn eigen schuldgevoelens.

Conclusie

Dit laat ons zien dat film maken op basis van een Simenon-boek niet eenvoudig is. Het personage van Hercule Poirot is moeilijk te vertalen en de toneleffecten en boodschap van het boek zijn lastig om in een visuele vertaling te brengen. Maar zelfs met al deze uitdagingen kan je een film maken die overeenkomt met de spiritus van Simenon’s werken, zoals “Murder on the Orient Express” en “De Zon van de Zee”.