Boraat is een zeldzame mineralogische vorm van beraat, een mineraal dat voornamelijk bestaat uit de componenten aluminium, silicium en waterstof. Het is bekend voor zijn unieke eigenschappen en wordt zeer zelden gevonden in natuurlijke omstandigheden.
Boraat werd voor het eerst beschreven door de Duitse mineralogisch geoloog Friedrich Mohs in 1812, toen hij een exemplaar van het mineraal vond bij de Bergstadt in Saksen. Het is genoemd naar de berg waarop het was gevonden, de Boraatberg.
De eigenschappen van boraat zijn waardig om te noemen. Het heeft een hoge spatteigenschap en is zeer korrelig van structuur. Het is alsook een zeer waterdichte mineraal en kan dan ook niet worden geschilderd met water. Boraat is bovendien een zeer hard mineraal, met een Mohs-hardheid van 8,5.
Boraat wordt als een van de weinige mineraalen beschouwd die een unieke eigenschap hebben als gevolg van hun watergehalte. In sommige gevallen kan boraat ook een zeer scherp glanzend oppervlak hebben, wat hem uniek maakt onder andere mineralen.
Ondanks zijn unieke eigenschappen is boraat niet zo zeldzaam als enkele andere mineralen. Het wordt vaak gevonden in berggassen en steenkolenmijnen. Boraat kan ook worden aangetroffen in de geologische geschiedenis van het Europees continent, waar hij voornamelijk in de geurige rotsen en in afgekoelde vulkanische gesteenten wordt gevonden.
Boraat is niet alleen uniek op grond van zijn eigenschappen, maar ook in zijn gebruik. Het wordt vaak gebruikt in de mineralogie als een referentiepunt voor andere mineralen met vergelijkbare eigenschappen. Boraat wordt ook gebruikt in de geologische reconstructie om de geschiedenis van de aarde te begrijpen.
In conclusie is boraat een mineraal dat zijn unieke eigenschappen heeft, waardig om te noemen in termen van zijn hardheid en waterdichte eigenschappen. Zijn aanwezigheid in geologische gesteenten en zijn gebruik als referentiepunt voor andere mineralen maken hem een interessante en waardevolle studiemateriaal voor mineraloogers en geoloogers.