De maritiem historicus is een wetenschappelijke en professionele baan die zich richt op het onderzoek, documenteren en docuserenderen van de geschiedenis van de zeevaart. Deze specialisten zijn geïnstrueerd in de geschiedenis en de techniek van de zeevaart en ze studeren het verleden van de maritiem activiteiten met name het gebied van de havenarbeid, de scheepswaarneming, de vervoer en transport van goederen, de visserij, de lucht- en maritieme veiligheid. Ze werken vaak in opdracht van musea, universiteiten, historische stichtingen en andere instanties die het behoud en de wetenschappelijke uitvoering van het verleden van de zeevaart aanmoedigen.

Een geveinsde wiskundige

De eerste maritiem historicus is geen directe opvolger van de oceaanograaf en aardkunde. Zijn voorgangers waren echter wiskundigen die reeds in het 18e eeuw beginnen te studeren de zeevaart. Ze ontdekten dat de bewegingen van de golf golven waren die op een zeer grote schaal konden worden geregistreerd en studeerden deze golfgolven, terwijl anderen hun aandacht richtten op het onderzoek naar het zeegebied. Ondertussen ontwikkelden zij in het 19e eeuw een soort maritiem geschiedschrijving met name voor de havenarbeid.

De eerste historici

Later ontwikkelde zich een school van historicus die zich richtte op het studeren en schrijven over de geschiedenis van de zeevaart. De belangrijkste onder hen was Jacobus Johannes Van der Linde die in 1904 zijn boek “Die Nieuwe Scheepvaar” publiceerde, waarin hij de geschiedenis van de scheepswaarneming beschreef, waarnaast hij ook een aantal andere aspecten van de zeevaart beschreef. Van der Linde was ook de eerste historicus die de schrijving over de geschiedenis van de zeevaart in het Nederlands deed en zo begon deze geschiedschrijving in Nederland.

Overeenkomsten met andere historici

Dit was voor zijn tijd een opmerkelijke optie, omdat de historici aanvankelijk veel meer aandacht besteedden aan de landelijke geschiedenis en de politiek. Van der Linde werkte echter in contact met andere historicus die eveneens geïnteresseerd waren in het onderzoek naar de zeevaart en deze ondersteuning had hij van zijn collega’s die hem over het algemeen als een expert beschouwden. Zo werkte Van der Linde later samen met zijn medewerker Hendrik Biezebosquartel, die op zijn beurt in contact stond met andere historicus zoals Louis de Beer en Willem Jan Westerik.

Meer gegevens en methodiek

Later ontwikkelde Van der Linde een specifieke methodologie voor het onderzoek naar de geschiedenis van de zeevaart. Hij nam een meer empirisch aanpak, waarbij hij gebruik maakte van de beschikbare bronnen zoals handelsregisters, reisdiarijen en andere documents die aantonen dat er al vroeg in de geschiedenis handel was gepleegd op het land. Later ontwikkelde deze methode zich uit tot een meer algemene aanpak waarmee historicus kunnen werken met andere disciplines zoals wiskunde, biologie en scheikunde.

De maritiem historicus in de 20ste eeuw

In de jaren twintig van de 20e eeuw ontwikkelde zich een school onder historici die zich richtten op het studeren en schrijven over de geschiedenis van de zeevaart. Deze historicus waren voornamelijk geïnteresseerd in het onderzoek naar de geschiedenis van de scheepswaarneming, maar ook voor andere aspecten van de zeevaart zoals de vervoer en transport van goederen, de visserij en de lucht- en maritieme veiligheid. Deze historicus waren geïnspireerd door Van der Linde en zijn methodiek.

De impact van de maritiem historicus

Dit is een professionele baan die bijdragen doet aan het behoud en de wetenschappelijke uitvoering van het verleden van de zeevaart. Ze werken vaak in opdracht van musea, universiteiten, historische stichtingen en andere instanties die het behoud en de wetenschappelijke uitvoering van het verleden van de zeevaart aanmoedigen.

Conclusie

Dit waren de belangrijkste aspecten van de geschiedenis van de maritiem historicus.