Dithiocarbamaat is een organische kruipmiddel dat in het verleden wordt gebruikt om schimmels en andere microorganismen te bestrijden. Het wordt vaak gebruikt in de landbouw om kiemopslagstortingen en andere oppervlakkige aantastingen van planten te voorkomen. Maar is dit product werkelijk veilig? En hoe werkt het eigenlijk? In dit artikel gaan we in op de werking, geschiedenis en risico’s van dithiocarbamaat.

Wat is dithiocarbamaat?

Dithiocarbamaat is een organische kruipmiddel dat bestaat uit een combinatie van dithiokarbamaten en een bron van zilver. Het wordt gebruikt om microorganismen te bestrijden die schimmels kunnen veroorzaken, zoals Phytophthora en Pythium. Dithiocarbamaat werkt door de groei van microorganismen te blokkeren en het zuurstofverbruik in plantenziekte te verminderen.

Geschiedenis van dithiocarbamaat

Dithiocarbamaat werd voor het eerst gebruikt in de jaren 1950 als kruipmiddel in de landbouw. In de jaren 1960 en 1970 leek het een effectief middel te zijn, maar beginnen de gevolgen van zijn gebruik te worden waargenomen. De Amerikaanse FDA en de Europese veiligheidsorganisatie (EFSA) begonnen onverwacht risico’s te identificeren met het gebruik van dithiocarbamaat.

Risico’s van dithiocarbamaat

De meeste risico’s worden veroorzaakt door de kruipmiddel zelf, maar ook de bron van zilver kan schadelijke effecten hebben op mensen en dierven. Vanwege zijn effecten op het zenuwstelsel van dier en mens is er een gevaar voor overmatige blootstelling. Het gebruik van dithiocarbamaat in landbouwproducten wordt vaak vergeleken met de schadelijke uitwerpingen van insecticiden.

Veiligheid en gezondheidsrisico’s

Ondanks zijn effectiviteit, is het gebruik van dithiocarbamaat niet zonder risico. Het kan leiden tot blootstelling aan het kruipmiddel zelf, wat schadelijke effecten op mensen en dierven kan hebben. Bovendien kan de toxischiteit van zilver bij een durende blootstelling ernstig zijn.

Alternatieven voor dithiocarbamaat

Er zijn andere producten beschikbaar die als alternatief kunnen worden gebruikt in plaats van dithiocarbamaat. Deze producten kunnen eveneens microorganismen bestrijden, maar zijn vaak veiliger en hebben geen schadelijke effecten op het zenuwstelsel.

Conclusie

Dithiocarbamaat is een schaduw van de zon in de landbouw. Het is effectief, maar ook risicovol voor mensen en dierven. Er zijn andere producten beschikbaar die veiliger en efficiënter zijn, waardoor het gebruik van dithiocarbamaat niet meer de enige optie is geworden. Door een goed geïnformeerde keuze te maken, kunnen landbouwers hun risico’s minimaliseren en hun productie optimaal houden.