Van de eerste uitvoering van het Eurovisiesongfestival in 1956 tot vandaag, heeft het Verenigd Koninkrijk een unieke plek ingenomen in de geschiedenis van deze internationale muziekcompetitie. In dit artikel zullen we de ontwikkeling van het Brits lied op het Eurovisiesongfestival volgen, van de eerste mislukkingen tot de huidige successen.

De Eerste Jaren: Miskeningen en Verwachtingen

Op de eerste editie van het Eurovisiesongfestival in 1956 had het Verenigd Koninkrijk geen zin in deelname. Dit was vooral te verward met de Britse politiek om aan de door de Sovjet-Unie gesteunde Oosterse Alliantie te ontkomen. Het land keurde de deelname af en werd vervolgens uitgeschakeld voor de komende jaren. Pas in 1957, na druk van het publiek en media, besloot het Verenigd Koninkrijk in te stemmen voor de wedstrijd. De Britse zangeres Patricia Bredin nam deel met “All”, een liedje dat niet zo goed is gekomen in de competitie. Het land eindigde op de 7e plaats, wat niet heel optimistisch kan worden beschouwd.

De Jaren 60: Succes en Verschiet

In de jaren 60 begon het Verenigd Koninkrijk langzaam een meer constante rol te spelen op het Eurovisiesongfestival. In 1967 won de Britse zangeress Sandie Shaw met “Puppet on a String” de eerste Eurovisiesongfestival. Dit was een geweldige stap voor het land, en ze hadden hiermee geen bedoelde afstand genomen van de andere landen. De Britten waren er echter wel zeker van dat hun muziek niet te Engels of te Brits kon zijn, omdat dan zou zijn aangenomen dat de andere landen al te lang een voorkeur hadden gegeven aan de Britse culturen. Shaw’s winst was daardoor een grote successie voor het Verenigd Koninkrijk op het festival.

De Jaren 70 en 80: Miskeningen en Verandering

In de jaren 70 en 80 begon het Verenigd Koninkrijk langzaam te ontdekken dat hun muziek niet noodzakelijkerwijs te Engels of te Brits hoefde te zijn. In 1976 nam de Britse zanger Anthony Joseph “Bunny” Benham voor het land mee met het liedje “Save Your Kisses for Me”. Het liedje kreeg in de meeste van Europa echter niet veel aandacht, en de Britten kwamen op een derde plaats uit. Enkele jaren later stond de Britse zanger Olivia Newton-John opnieuw op het podium voor het Eurovisiesongfestival met “Long Live Love”. Dit liedje was populair in Europa, maar het eindigde wel op de 12e plaats.

De Jaren 90 en 2000: Veranderingen en Successen

In de jaren 90 begon het Verenigd Koninkrijk langzaam te ontdekken dat hun muziek niet noodzakelijkerwijs te Engels of te Brits hoefde te zijn. In 1997 nam de Britse zangeres Katrina & The Waves voor het land mee met het liedje “Love Shine a Light”. Dit liedje was populair in Europa en won de wedstrijd, wat een grote stap voor het Verenigd Koninkrijk was. Het land had eindelijk opnieuw gewonnen, en ditmaal met een Britse zangeres die het Eurovisiesongfestival niet verbrandde met een Engelse of Britse politieke boodschap.

De Huidige Tijd: Succes en Verandering

In de huidige tijd is het Verenigd Koninkrijk meer dan ooit in de competitie. In 2017 won de Britse zangeres Lucie Jones met “Never Give Up on You”. Dit was voor het land een tweede winst op het Eurovisiesongfestival, en ze hadden hiermee geen bedoelde afstand genomen van de andere landen. De Britten waren er echter wel zeker van dat hun muziek niet te Engels of te Brits kon zijn, omdat dan zou zijn aangenomen dat de andere landen al te lang een voorkeur hadden gegeven aan de Britse culturen. Jones’ winst was daardoor een grote successie voor het Verenigd Koninkrijk op het festival.

Conclusie

In dit artikel hebben we de ontwikkeling van het Brits lied op het Eurovisiesongfestival volgen, van de eerste mislukkingen tot de huidige successen. Het Verenigd Koninkrijk heeft langzaam geleerd dat hun muziek niet noodzakelijkerwijs te Engels of te Brits hoefde te zijn. De landen hebben hierdoor een meer constante rol kunnen spelen op het festival, en hebben er eindelijk in geslaagd om grote successen te behalen.